Poniższa lista przedstawia przegląd stopni służbowych. Rangi w austriackich siłach zbrojnych są następujące:
Najmniejszą jednostką organizacyjną jest oddział, składa się z 2-3 osób. Grupa ma 2 oddziały i składa się z 8-10 osób. Pociąg (Zug) ma do pięciu grup, a zatem 30-50 osób. Kompania ma od trzech do pięciu pociągów (Zuge) i może pomieścić do 250 osób. Batalion składa się z czterech kompanii i może pomieścić 1000 osób. Bataliony są natomiast zgrupowane w brygady. Brygada złożona z maksymalnie pięciu batalionów liczy zatem kilka tysięcy ludzi. Z reguły im większa jednostka organizacyjna, tym więcej osób zostaje przydzielonych dowódcy jako personel pomocniczy. Powinny one pomagać „szefowi” organizacji w podejmowaniu właściwych decyzji oraz ich prawidłowym i kompleksowym wdrażaniu.
Rangi pomagają w rozróżnieniu i klasyfikacji w hierarchii armii. Zasadniczo można dokonać następującej klasyfikacji, chociaż wykaz ten nie jest pełny:
Rekrutami nazywani są żołnierze znajdujący się na początku swojej kariery. Wykonują proste zadania, którymi mogą się zająć po stosunkowo krótkim etapie szkolenia i nauki. Należą do nich usługi ochrony, praca jako kierowca, asystent kuchenny lub urzędnik (asystent w biurze). Po najwcześniej pięciu i pół miesiącach następuje awans do szeregowego. Jednak wielu rekrutów rezygnuje ze służby wojskowej bez awansu.
W zależności od ścieżki szkolenia awans do starszego szeregowego odbywa się po pierwszych pięciu do sześciu miesiącach. Jednak milicjanci, którzy zostali przeniesieni po służbie w policji, są czasami awansowani już podczas pierwszego Miizübung. Starszy szeregowy podejmuje zadania wymagające ukończonego podstawowego wykształcenia. Pełni funkcję dowódcy jednej do dwóch osób lub dowódcy pojazdów czy trenera pomocniczego.
Awans na kaprala może nastąpić najwcześniej po siedmiu miesiącach; do dowódcy plutonu najwcześniej po 12 miesiącach. Kapral i plutonowy musieli ukończyli podstawowe wykształcenie, ale także szkolenia przedmiotowe w swojej branży. Mogą objąć funkcję dowódcy w oddziale (3 osobowym) broni przeciwpancernej lub zastępcę dwódcy grupy Jägergruppe (myśliwych - 8 osób). Żołnierze z tą rangą są regularnie przydzielani także jako trenerzy rekrutów.
Sierżant jest pierwszym stopniem w korpusie podoficerskim. Można go osiągnąć po conajmniej 18 miesiącach od daty dołączenia. Sierżanci są dowódcami grup do 8 osób. Posiadają szeroki zakres szkoleń teoretycznych oraz duże doświadczenie praktyczne w zakresie broni i sprzętu.
Starszy sierżant jest również stopniem podoficerskim. W praktyce przedrostek „Ober” oznacza, że osoba na tym stanowisku jest starsza stażem niż osoba stopień niżej.
Sierżanci sztabowi mają ukończona szkołę „Stabsunteroffiziersausbildung”. Mogą przewodzić grupą „Zug” do 50 osób. Pełnią różne specjalistyczne służby jak np. obsługa kanałów telekomunikacyjnych (radiowych i przesyłanie danych), jako operatorzy dronów i maszyny oraz są odpowiedzialni za sprawy administracyjne.
Offizierstellvertreter - inaczej niż sama nazwa wskazuje - nie są zastępcami oficerów. Przeciwnie, są doświadczonymi i dobrze wyszkolonymi podoficerami, którzy odgrywają odpowiedzialne rolę w armii.
Zastępca porucznika to najwyższa ranga podoficerska. Zajmuje on ważne stanowiska administracyjne w kompanii, batalionach i brygadzie. Jest to bardzo dobrze wykształcona grupa ludzi posiadająca duże doświadczenie w posługiwaniu się bronią i sprzętem.
Chorąży są studentami Akademii Wojskowej. Podczas szkolenia jako oficerowie kadeci przechodzą trzyletni trening, podczas którego są stale stawiani przed wyzwaniami zarówno sportowymi, jak i psychicznymi. Ukończenie szkoły umożliwia zwolnienie ze służby wojskowej, kadeci są przyjęci uroczyście do wojska jako podporucznicy. Zwolnienie ze służby wojskowej jest możliwe najwcześniej po 48 miesiącach (4 latach).
Podporucznik musi mieć co najmniej 21 lat, ale przeważnie jest w wieku 22–24 lat. Są oni teoretycznie dobrze wyszkolonymi dowódcami armii. Zajmują przeważnie niższe stanowiska kierownicze, dlatego są zatrudniani jako dowódcy grup "Zug" i zastępcy dowódcy kompanii. Natomiast doświadczeni porucznicy prowadzą niezależne kompanie.
Żołnierze z ukończonym szkoleniem w zakresie zarządzania i doświadczeniem zawodowym są awansowani na kapitana. Osoby o tej randze to dowódcy kompanii, zawodowi oficerowie batalionu oraz instruktorzy w szkołach zbrojeniowych i technicznych.
Majorzy oraz podpułkownicy to w większości oficerowie sztabu batalionu lub brygady. Osoby rangi podpułkownika mogą być również dowódcami batalionu. Ci oficerowie mają przeważnie od 35 do 50 lat. Tworzą średni poziom zarządzania w armii. Ukończyli już wieloletnią teoretyczną edukację oraz zdobyli praktyczne doświadczenie w pracy w kraju i za granicą.
Pułkownik służy jako dowódca batalionu lub oficer w sztabie brygady. Dla większości oficerów stopień pułkownika jest najwyższą możliwą do osiągnięcia rangą.
Brygadier to pierwszy stopień w korpusie generałów. Międzynarodowo jest również używany przez 1-gwiazdkowego generała. Brygadier może być dowódcą brygady lub organizacji, która ma struktury podobne do brygady (szkoła zbrojeniowa lub dowództwo wojskowe). Brygadierzy pracują na najwyższych funkcjach zarządzania. Z reguły stopień oficera jest możliwy dopiero po ukończeniu kursu "Generalstabskurses" - wymagającego, kompleksowego i wieloletniego szkolenia na najwyższe stanowiska kierownicze w armii.
Są to wyższe stopnie generalskie – 2 i 3 gwiazdkowe. Przeważnie są oni dowódcami innych dowództw. Na przykład w Austrii „dowództwem sił lądowych” kieruje porucznik generalny, który z kolei jest wspierany przez licznych oficerów sztabu generalnego kierownictwa.
Stopień generała jest już najwyższa rangą w armii. Nad generałem stoi tylko minister obrony narodowej, który dba o podział spraw politycznych i militarnych. Generał jest szefem sztabu generalnego, dowódcą wyższej jednostki armii.